| rdfs:comment
| - غير المحارب هو (وضع) شخص أو دولة أو منظمة أخرى لا تقاتل في نزاع معين. غالبًا ما يستخدم المصطلح لوصف دولة لا تشارك عسكريًا في الحرب. هذا الوضع غير موجود في القانون الدولي. تختلف دولة غير محاربة عن دولة محايدة من حيث أنها قد تدعم بعض المتحاربين في الحرب ولكنها لا تشارك مباشرة في العمليات العسكرية. يمكن استخدام المصطلح أيضًا لوصف شخص غير متورط في قتال أو عدوان، خاصة إذا كان من المحتمل القتال أو العدوان. في حالة الاضطرابات المدنية مثل أعمال الشغب، يمكن تقسيم المدنيين إلى محاربين، أولئك الذين يقاتلون بالفعل أو ينوون القتال، وغير المقاتلين الذين هم مجرد مارة. (ar)
- A non-belligerent is a person, a state, or other organization that does not fight in a given conflict. The term is often used to describe a country that does not take part militarily in a war. A non-belligerent state differs from a neutral one in that it may support certain belligerents in a war but is not directly involved in military operations.The term may also be used to describe a person not involved in combat or aggression, especially if combat or aggression is likely. In a situation of civil unrest such as a riot, civilians may be divided into belligerents, those actually fighting or intending to fight, and non-belligerents who are merely bystanders. (en)
- 非交戦状態（ひこうせんじょうたい、英語: Non-belligerent）は、紛争の中で戦わない人、国、またはそれ以外の組織を指す。「非交戦状態」という語は戦争に軍事的に関与しない国を指してしばしば用いられるが、これは国際法で定義されている状態ではない。 非交戦状態にある国は中立国とは違い、戦争においてある一方に与することがあるが、軍事行動には直接関与しない。暴動などでも市民を「交戦状態」（実際戦っているか戦う意思のある者）と「非交戦状態」（戦う意思のない者）に分けることがある。 (ja)
- Un pays non belligérant est un pays qui n'intervient pas directement dans un conflit international. C'est Benito Mussolini qui invente cette subtilité diplomatique en septembre 1939 lors du déclenchement de la Seconde Guerre mondiale en Europe. Liée à l'Allemagne nazie par le Pacte d'acier (Traité d'alliance signé le 22 mai 1939 par Ciano et Ribbentrop), l'Italie se trouve dans l'impossibilité d'entrer en guerre aux côtés de son alliée dès septembre 1939. Le pays n'est prêt ni militairement, ni économiquement à affronter le Royaume-Uni et la France. Alors, pour ne pas perdre la face et maintenir tout de même une certaine pression sur les Alliés en Méditerranée et dans les Alpes, Mussolini proclame la « non-belligérance » de l'Italie. Cette invention diplomatique dispense dans l'immédiat le (fr)
- Status non-belligerent (ang. "nie wojujący") – kategoria polityczna oznaczająca państwo, które nie bierze bezpośredniego udziału w wojnie, ale popiera jedną ze stron konfliktu politycznie bądź materialnie, np. dostarczając sprzęt wojenny. Termin wprowadzony przez Benito Mussoliniego (wł. nonbelligeranzza) na początku II wojny światowej. Wcześniej w podobnym znaczeniu używano terminów "życzliwa neutralność" i "czynna współpraca". (pl)
|
| has abstract
| - غير المحارب هو (وضع) شخص أو دولة أو منظمة أخرى لا تقاتل في نزاع معين. غالبًا ما يستخدم المصطلح لوصف دولة لا تشارك عسكريًا في الحرب. هذا الوضع غير موجود في القانون الدولي. تختلف دولة غير محاربة عن دولة محايدة من حيث أنها قد تدعم بعض المتحاربين في الحرب ولكنها لا تشارك مباشرة في العمليات العسكرية. يمكن استخدام المصطلح أيضًا لوصف شخص غير متورط في قتال أو عدوان، خاصة إذا كان من المحتمل القتال أو العدوان. في حالة الاضطرابات المدنية مثل أعمال الشغب، يمكن تقسيم المدنيين إلى محاربين، أولئك الذين يقاتلون بالفعل أو ينوون القتال، وغير المقاتلين الذين هم مجرد مارة. (ar)
- A non-belligerent is a person, a state, or other organization that does not fight in a given conflict. The term is often used to describe a country that does not take part militarily in a war. A non-belligerent state differs from a neutral one in that it may support certain belligerents in a war but is not directly involved in military operations.The term may also be used to describe a person not involved in combat or aggression, especially if combat or aggression is likely. In a situation of civil unrest such as a riot, civilians may be divided into belligerents, those actually fighting or intending to fight, and non-belligerents who are merely bystanders. (en)
- Un pays non belligérant est un pays qui n'intervient pas directement dans un conflit international. C'est Benito Mussolini qui invente cette subtilité diplomatique en septembre 1939 lors du déclenchement de la Seconde Guerre mondiale en Europe. Liée à l'Allemagne nazie par le Pacte d'acier (Traité d'alliance signé le 22 mai 1939 par Ciano et Ribbentrop), l'Italie se trouve dans l'impossibilité d'entrer en guerre aux côtés de son alliée dès septembre 1939. Le pays n'est prêt ni militairement, ni économiquement à affronter le Royaume-Uni et la France. Alors, pour ne pas perdre la face et maintenir tout de même une certaine pression sur les Alliés en Méditerranée et dans les Alpes, Mussolini proclame la « non-belligérance » de l'Italie. Cette invention diplomatique dispense dans l'immédiat le Duce de prendre une part active au conflit tout en lui évitant de se déclarer neutre, ce qui aurait trahi la lettre et l'esprit de son pacte d'alliance avec Hitler. Le concept de pays non belligérant est plus large que le concept de pays neutre. Un pays neutre ne soutient aucune des parties impliquées dans une guerre tandis qu'un pays non belligérant s'engage simplement à ne pas intervenir militairement, mais peut vendre ou même offrir des armes aux belligérants. Un pays neutre est donc non belligérant, mais un pays non belligérant n'est pas toujours neutre. La Seconde Guerre mondiale fournit des exemples importants de pays non belligérants mais non neutres. L'Espagne franquiste était un pays officiellement ami des puissances de l'Axe. Francisco Franco devait en grande partie sa victoire lors de la Guerre civile espagnole au soutien de l'Italie fasciste et de l'Allemagne nazie (exemples de la Bataille de Guadalajara ou du bombardement de Guernica). Neutre en septembre 1939, Franco proclame la non-belligérance de l'Espagne le 10 juin 1940 et annexe la ville internationale de Tanger au Maroc espagnol le 14 juin 1940, jour où la Wehrmacht entre à Paris. L'Espagne entretenait d'intenses échanges commerciaux, y compris pour des industries utiles pour la guerre, et encourageait des volontaires à aller se battre du côté de l'Axe (dont la célèbre Division Bleue). Cependant, malgré la pression intense de Hitler qui rencontre Franco à Hendaye le 23 octobre 1940 et lui promet le retour de Gibraltar à l'Espagne (voir Entrevue d'Hendaye), le Caudillo refusera toujours d'entrer en guerre contre le Royaume-Uni et encore moins contre les États-Unis. Dans ses Mémoires sur la Seconde Guerre mondiale, Winston Churchill écrira que l'ingratitude de Franco envers ses parrains allemand et italien avait grandement servi la cause alliée en maintenant la base stratégique de Gibraltar sous le contrôle britannique. La non belligérance permit à l'Espagne de traverser le conflit sans s'impliquer directement et des années plus tard, elle devient membre de l'OTAN. Les États-Unis étaient non belligérants jusqu'à l'attaque de Pearl Harbor mais non neutres puisqu'ils fournissaient des armes au Royaume-Uni. Pendant la guerre des Malouines, les États-Unis et la France s'étaient déclarés en soutien au Royaume-Uni, sans participer au combat mais en aidant à la préparation — ayant vendu des armes à l'Argentine, la France servit d'adversaire d'entraînement avec les mêmes armes. La non-intervention franco-britannique pendant la guerre d'Espagne représente un choix de non-belligérance dans une situation dans laquelle il est assez difficile de déterminer ce que serait une position réellement neutre : dans une guerre civile les pays tiers ne sont pas censés traiter les deux camps de la même manière, mais indiquer quelle faction ils reconnaissent comme gouvernement légitime. Lors de l’invasion russe de l'Ukraine en 2022, la Suisse, historiquement neutre, a fait le choix de prendre des sanctions contre la Russie. De ce fait, et pour la première fois de son histoire, la Suisse devint un état non belligérant et non neutre de la guerre russo-ukrainienne. (fr)
- 非交戦状態（ひこうせんじょうたい、英語: Non-belligerent）は、紛争の中で戦わない人、国、またはそれ以外の組織を指す。「非交戦状態」という語は戦争に軍事的に関与しない国を指してしばしば用いられるが、これは国際法で定義されている状態ではない。 非交戦状態にある国は中立国とは違い、戦争においてある一方に与することがあるが、軍事行動には直接関与しない。暴動などでも市民を「交戦状態」（実際戦っているか戦う意思のある者）と「非交戦状態」（戦う意思のない者）に分けることがある。 (ja)
- Status non-belligerent (ang. "nie wojujący") – kategoria polityczna oznaczająca państwo, które nie bierze bezpośredniego udziału w wojnie, ale popiera jedną ze stron konfliktu politycznie bądź materialnie, np. dostarczając sprzęt wojenny. Termin wprowadzony przez Benito Mussoliniego (wł. nonbelligeranzza) na początku II wojny światowej. W roli takiego państwa występowały m.in. Stany Zjednoczone, opowiadając się w latach 1939-1941 po stronie aliantów, ZSRR 1939-41 po stronie III Rzeszy, Włochy w latach 1939-1940 i Hiszpania w latach 1939-1943 – po stronie III Rzeszy, Szwecja po stronie Finlandii w wojnie zimowej 1939-1940, Stany Zjednoczone po stronie Wielkiej Brytanii w wojnie o Falklandy w 1982 roku, czy Holandia popierająca Stany Zjednoczone w wojnie w Iraku w 2003 roku. Status non-belligerent nie występuje jako osobna kategoria prawna. Państwo neutralne nie jest zobowiązane utrudniać eksport lub tranzyt broni, amunicji i sprzętu na koszt którejkolwiek z walczących stron, jednak wszelkie zarządzenia ograniczające lub wzbraniające powinny być równomiernie stosowane względem wszystkich stron konfliktu. Wcześniej w podobnym znaczeniu używano terminów "życzliwa neutralność" i "czynna współpraca". Sojusz Trzech Cesarzy w art. 2 "w wypadku, gdyby jedna z Wysokich Układających się Stron znalazła się w stanie wojny (fr. se trouverait en guerre) z czwartym Wielkim Mocarstwem, dwie pozostałe będą zachowywać w stosunku do niej życzliwą neutralność i dołożą starań celem zlokalizowania zatargu". Dwuprzymierze zobowiązywało Cesarstwo Niemieckie i Austro-Węgry do wzajemnej pomocy wszystkimi siłami w razie napaści na któreś z nich przez Imperium Rosyjskie. Atak ze strony innego państwa obligował sprzymierzeńca do przynajmniej "życzliwej neutralności" (fr. neutralité bienveillante), do przystąpienia do wojny zaś gdy napastnik był wsparty przez Rosję w drodze "czynnej współpracy" (fr. coopération active) lub poczynienia zarządzeń wojskowych zagrażających napadniętemu. "Czynna współpraca" wyraźnie rozumiana była jako działanie inne niż bezpośredni udział w wojnie. Sojusz francusko-rosyjski (1892) obligował każdą ze stron do wojny w razie agresji na którąś z nich ze strony Niemiec. Casus foederis zachodził także przy agresji Włoch na Francję lub Austro-Węgier na Rosję, w obu przypadkach przy wsparciu Niemiec. "Wsparcie" (fr. soutenue) musiało by być czymś odmiennym od przystąpienia jako strona walcząca, inaczej warunek sformułowano by np. w razie napaści ze strony Rzeszy powziętej samodzielnie lub w sojuszu z innym państwem czy grupą państw. Związek bałtycki projektowany w okresie międzywojennym w art. 7 porozumienia z 17 marca 1922 między Polską, Łotwą, Estonią i Finlandią, w razie niezawinionego napadu na jedną ze stron, zobowiązywał pozostałe strony do zachowania życzliwej postawy (attitude bienveillante) wobec państwa napadniętego i uzgodnienia między nimi, jakie konieczne środki należy przedsięwziąć. Rezolucja Zgromadzenia Ogólnego ONZ nr 3314 z 14 grudnia 1974 w art. 3 f) zalicza do agresji udostępnienie przez państwo swego terytorium innemu państwu w celu dokonania agresji przeciwko państwu trzeciemu, bez konieczności udziału w walce przez państwo udostępniające. (pl)
|
![[RDF Data]](/fct/images/sw-rdf-blue.png)
![[cxml]](/fct/images/cxml_doc.png)
![[csv]](/fct/images/csv_doc.png)
![[text]](/fct/images/ntriples_doc.png)
![[turtle]](/fct/images/n3turtle_doc.png)
![[ld+json]](/fct/images/jsonld_doc.png)
![[rdf+json]](/fct/images/json_doc.png)
![[rdf+xml]](/fct/images/xml_doc.png)
![[atom+xml]](/fct/images/atom_doc.png)
![[html]](/fct/images/html_doc.png)