| dbo:abstract
|
- Mina Witkojc (28. května 1893 /Bórkowy – 11. listopadu 1975 /Popojce) byla lužickosrbská básnířka a publicistka. Svá díla psala v dolnolužické srbštině. Významná národní buditelka, pronásledovaná nacistickým režimem. (cs)
- Mina Witkojc (Burg (Spreewald), Brandenburg,1893 - Papitz, 1975) fou una escriptora alemanya en sòrab.Estudià a Berlín i fou redactora de la revista Serbski Casnik el 1923-1931, des d'on va mantenir contactes amb els sokols txecs i iugoslaus. El 1942-1945 fou confinada pels nazis a Erfurt, acusada de paneslavisme. Fou una de les fundadores de la Domowina el 1946. (ca)
- Η Μίνα Βίτκοτζ (28 Μαΐου 1893, στο , Γερμανική Αυτοκρατορία – 11 Νοεμβρίου 1975, στο , Ανατολική Γερμανία) ήταν δημοσιογράφος, εθνική υποστηρίκτρια και ποιήτρια. Έγραψε στην Κάτω Σορβική γλώσσα. (el)
- Mina Witkojc (deutsch Wilhelmine Wittka; * 28. Mai 1893 in Burg (Spreewald); † 11. November 1975 in Papitz bei Cottbus) war eine bedeutende niedersorbische Dichterin und Publizistin. (de)
- Mina Witkojc (Burg (Spreewald), Brandeburgo, 1893 - Papitz, 1975) sorabierazko idazle alemaniarra izan zen. (eu)
- Mina Witkojc, (en allemand : Wilhelmine Wittka), née le 28 mai 1893 à Burg dans le Brandebourg en Basse-Lusace et morte le 11 novembre 1975 à Kolkwitz, poétesse et journaliste allemande d'origine sorabe. (fr)
- Mina Witkojc fue una escritora alemana en sórabo. Estudió en Berlín y fue redactora de la revista Serbski Casnik entre 1923 y 1931, desde donde mantuvo contactos con los sokols checos y yugoslavos. Entre 1942 y 1945 fue encarcelada por los nazis en Erfurt, acusada de paneslavismo. Fue una de las fundadoras de la en 1946. (es)
- Mina Witkojc (28 May 1893, Burg (Spreewald) – 11 November 1975) was a German journalist, ethnic advocate, and poet. She wrote in the Lower Sorbian language. (en)
- Mina Witkojc, niem. Wilhelmine Wittka (ur. 28 maja 1893 w Borkowach/Burg, zm. 11 listopada 1975 w ) – serbołużycka pisarka i dziennikarka, tworząca w języku dolnołużyckim. W latach 1899-1907 uczęszczała do szkoły podstawowej w Borkowach (Dolne Łużyce), a następne 10 lat spędziła w Berlinie, gdzie pracowała jako służąca, kwiaciarka, a potem robotnica w przemyśle zbrojeniowym. Następnie wróciła do Borków, gdzie pracowała jako najemna robotnica rolna za dniówkę. W sierpniu 1921 przypadkowo spotkała grupę czeskich i górnołużyckich intelektualistów, którzy zwiedzali Błóta (Spreewald). To spotkanie uświadomiło jej, że posiada własną dolnołużycką tożsamość narodową. Przeniosła się do Budziszyna, gdzie od 1923 do 1933 pracowała w redakcji dolnołużyckiej gazety „Serbski Casnik”; gdzie jej talent literacki kształtował się głównie pod wpływem Arnošta Muki i . W tym okresie brała udział m.in. w Europejskim Kongresie Mniejszości Etnicznych w Genewie 1926 i słowiańskich spotkaniach młodzieżowej organizacji Sokol w Jugosławii w 1930. W okresie międzywojennym tłumaczyła na języki łużyckie dzieła innych pisarzy słowiańskich (takich jak Božena Němcová i Petr Bezruč). W 1933 reżim nazistowski zakazał jej pisać i uniemożliwił publikacje, co pozostawiło Witkojc bez środków utrzymania. Z tego powodu wróciła w 1936 do Borków. Tam, aż do 1941 znowu była zmuszona zarabiać jako najemna robotnica rolna. Reżim nazistowski uznał Witkojc (z powodu jej zaangażowania dla sprawy Serbołużyczan i tendencji panslawistycznych) za osobę „szkodliwą” dla Niemiec. W 1941 została zmuszona do opuszczenia terenu Łużyc i przeniosła się do Erfurtu, gdzie do końca wojny pracowała w gospodarstwie ogrodniczym. W 1945 Witkojc podsumowała swoją dotychczasową działalność dla sprawy serbołużyckiej w poemacie Erfurtske spomnjeśa (Wspomnienia erfurckie). W 1946 na krótko powróciła do Budziszyna jako współpracownik „Domowiny”, ale w następnym roku wyjechała do Pragi, gdzie mieszkała do 1954. Przyczyną tego wyjazdu było prawdopodobnie zaangażowanie Witkojc w sprawę przyłączenia Łużyc do Czechosłowacji. Ta idea była zwalczana na terenie wschodnich krajów związkowych przez radzieckie władze okupacyjne i wielu patriotów łużyckich było z tego powodu aresztowanych. W 1954 Witkojc wróciła do Borków, gdzie mieszkała i tworzyła do 1975. W 1955 został wydany zbiór jej poematów z okresu międzywojennego K swětłu a słyńcu (Do światła i słońca). Witkojc pisała artykuły, poezje i opowiadania do tygodnika „Nowy Casnik”, gdzie pracowała jako redaktorka. Współtworzyła również tzw. „kalendarz”, czyli zbiór opowiadań, anegdot, humoresek i porad praktycznych, pod nazwą Serbska Pratyja. Kilka miesięcy przed śmiercią spędziła w domu starców w Papojcach/Papitz, gdzie umarła. Grób Witkojc znajduje się na cmentarzu w Borkowach. W sąsiedniej wsi Wjerbno/Werben istnieje szkoła jej imienia wraz z izbą pamięci, poświęconą pisarce. (pl)
- Міна Виткойц (н.-луж. Mina Witkojc, нім. Wilhelmine Wittka, 25 травня 1893 року, Бург, Німеччина — 11 листопада 1975 року, Папітц, НДР) — нижньолужицька поетеса, прозаїк, перекладачка, журналістка і публіцистка. Поряд з нижньолужицьким поетом Мато Косиком вважається класиком нижньолужицької поезії. Лауреатка премії імені Якуба Чишинського (1964). (uk)
- Ми́на Ви́ткойц (н.-луж. Mina Witkojc, нем. Wilhelmine Wittka, 25 мая 1893 года, Бург, Германия — 11 ноября 1975 года, Папитц, ГДР) — нижнелужицкая поэтесса, прозаик, переводчица, журналистка и публицист. Наряду с нижнелужицким поэтом Мато Косыком считается классиком нижнелужицкой поэзии. Лауреат премии имени Якуба Чишинского. (ru)
|
| rdfs:comment
|
- Mina Witkojc (28. května 1893 /Bórkowy – 11. listopadu 1975 /Popojce) byla lužickosrbská básnířka a publicistka. Svá díla psala v dolnolužické srbštině. Významná národní buditelka, pronásledovaná nacistickým režimem. (cs)
- Mina Witkojc (Burg (Spreewald), Brandenburg,1893 - Papitz, 1975) fou una escriptora alemanya en sòrab.Estudià a Berlín i fou redactora de la revista Serbski Casnik el 1923-1931, des d'on va mantenir contactes amb els sokols txecs i iugoslaus. El 1942-1945 fou confinada pels nazis a Erfurt, acusada de paneslavisme. Fou una de les fundadores de la Domowina el 1946. (ca)
- Η Μίνα Βίτκοτζ (28 Μαΐου 1893, στο , Γερμανική Αυτοκρατορία – 11 Νοεμβρίου 1975, στο , Ανατολική Γερμανία) ήταν δημοσιογράφος, εθνική υποστηρίκτρια και ποιήτρια. Έγραψε στην Κάτω Σορβική γλώσσα. (el)
- Mina Witkojc (deutsch Wilhelmine Wittka; * 28. Mai 1893 in Burg (Spreewald); † 11. November 1975 in Papitz bei Cottbus) war eine bedeutende niedersorbische Dichterin und Publizistin. (de)
- Mina Witkojc (Burg (Spreewald), Brandeburgo, 1893 - Papitz, 1975) sorabierazko idazle alemaniarra izan zen. (eu)
- Mina Witkojc, (en allemand : Wilhelmine Wittka), née le 28 mai 1893 à Burg dans le Brandebourg en Basse-Lusace et morte le 11 novembre 1975 à Kolkwitz, poétesse et journaliste allemande d'origine sorabe. (fr)
- Mina Witkojc fue una escritora alemana en sórabo. Estudió en Berlín y fue redactora de la revista Serbski Casnik entre 1923 y 1931, desde donde mantuvo contactos con los sokols checos y yugoslavos. Entre 1942 y 1945 fue encarcelada por los nazis en Erfurt, acusada de paneslavismo. Fue una de las fundadoras de la en 1946. (es)
- Mina Witkojc (28 May 1893, Burg (Spreewald) – 11 November 1975) was a German journalist, ethnic advocate, and poet. She wrote in the Lower Sorbian language. (en)
- Міна Виткойц (н.-луж. Mina Witkojc, нім. Wilhelmine Wittka, 25 травня 1893 року, Бург, Німеччина — 11 листопада 1975 року, Папітц, НДР) — нижньолужицька поетеса, прозаїк, перекладачка, журналістка і публіцистка. Поряд з нижньолужицьким поетом Мато Косиком вважається класиком нижньолужицької поезії. Лауреатка премії імені Якуба Чишинського (1964). (uk)
- Ми́на Ви́ткойц (н.-луж. Mina Witkojc, нем. Wilhelmine Wittka, 25 мая 1893 года, Бург, Германия — 11 ноября 1975 года, Папитц, ГДР) — нижнелужицкая поэтесса, прозаик, переводчица, журналистка и публицист. Наряду с нижнелужицким поэтом Мато Косыком считается классиком нижнелужицкой поэзии. Лауреат премии имени Якуба Чишинского. (ru)
- Mina Witkojc, niem. Wilhelmine Wittka (ur. 28 maja 1893 w Borkowach/Burg, zm. 11 listopada 1975 w ) – serbołużycka pisarka i dziennikarka, tworząca w języku dolnołużyckim. W latach 1899-1907 uczęszczała do szkoły podstawowej w Borkowach (Dolne Łużyce), a następne 10 lat spędziła w Berlinie, gdzie pracowała jako służąca, kwiaciarka, a potem robotnica w przemyśle zbrojeniowym. Następnie wróciła do Borków, gdzie pracowała jako najemna robotnica rolna za dniówkę. W okresie międzywojennym tłumaczyła na języki łużyckie dzieła innych pisarzy słowiańskich (takich jak Božena Němcová i Petr Bezruč). (pl)
|
