| rdfs:comment
| - Murus Gallicus (lat. „gallische Mauer“) ist die Fachbezeichnung der Archäologie für eine bestimmte Konstruktionsweise von gallischen (keltischen) Befestigungsmauern. Der Begriff geht auf eine zeitgenössische Beschreibung entsprechender Anlagen in „De Bello Gallico“ von Gaius Iulius Caesar zurück (Caes. Gall. VII, 23). (de)
- Murus gallicus or Gallic wall is a method of construction of defensive walls used to protect Iron Age hillforts and oppida of the La Tene period in Western Europe. (en)
- L'expression « murus gallicus » (en français : « mur gaulois ») désigne les remparts gaulois tels qu'ils sont connus par les découvertes archéologiques et par certains textes antiques. Petit rempart généralement sans fossé à l'avant et de quatre mètres de hauteur équipant aussi bien les oppidums que les fermes d'aristocrates. S'ils ont pu poser problème à certains assaillants, on a souvent constaté que leur mise en œuvre relevait plus d'une volonté ostentatoire que d'un intérêt stratégique. (fr)
- Il Murus gallicus è un metodo di costruzione di fortificazioni difensive usato dalle popolazioni celtiche, soprattutto della Gallia (e diffusasi in seguito in buona parte dell'Europa occidentale) fin dall'Età del ferro, per proteggere i loro antichi dunon (chiamati invece oppidum dai romani) del periodo di La Tène. (it)
- De murus Gallicus (Gallische (Keltische) muur) is een bouwmethode voor beschermende muren van walburchten uit de IJzertijd en oppida van de La Tène-periode in West-Europa. Zij werd algemeen gebruikt in het huidige Frankrijk: er zijn daar 24 voorbeelden overgeleverd. Maar er zijn ook Gallische muren te vinden in het huidige Zwitserland, België en sommige delen van de Britse eilanden. Dit type muur is echter zeldzaam in Centraal-Europa. De meest oostelijke vindplaats tot op heden is in Manching, nabij Ingolstadt in Beieren (Duitsland). De Gallische muur van het fort aan zee van Le Camp d'Artus bij Huelgoat werd opgegraven door Mortimer Wheeler. (nl)
- Murus gallicus (z latiny – Gallská zeď) je označení techniky výstavby hradby keltských oppid, kterou popisuje Gaius Iulius Caesar v Zápiscích o válce galské (Commentarii de bello gallico): Všechna galská opevnění jsou postavena asi tímto způsobem: podél obrysu budoucí zdi položí na zem napříč ve stejných vzdálenostech dvou stop a bez mezer trámy, které na vnitřní straně sroubí a prostor mezi nimi vysypou silnou vrstvou hlíny. Na čelní straně opevnění vyloží prostor mezi trámy velkými kameny. Když je vše na místě a dobře drží pohromadě, položí se další vrstva; v té jsou trámy opět stejně daleko od sebe, ale nikoli nad trámy, ale nad kameny nižší řady. A tak se ve stavbě pokračuje, dokud není hradba vybudována do potřebné výšky. Tento způsob konstrukce slouží kráse a pestrosti stavby a hradb (cs)
- El término muralla gala (en latín murus gallicus) hace alusión a un método de construcción de murallas propio de la Europa Occidental utilizado en los poblados fortificados de la Edad del Hierro y los oppida del periodo de La Tène. Su estructura interior consistía en vigas de madera entrecruzadas transversalmente a intervalos de 2 pies (60 centímetros), reforzadas con maderos longitudinales dispuestos sobre las mismas, y unidos a ellas mediante juntas de rebaje, clavos o púas de hierro a través de agujeros barrenados. Las caras exteriores quedaban reforzadas por un revestimiento de piedra que dejaba a la vista los extremos de las vigas. Esta técnica fue descrita por Julio César en sus Comentarios sobre la guerra de las Galias.Se han hallado unas 30 estructuras de este tipo, principalmente (es)
- Murus gallicus (z łac. – galijski mur) – typ umocnień, wał obronny wokół oppidum, budowany przez Celtów, głównie na obszarze Galii, a także w Bawarii. Opisany przez Juliusza Cezara w dziele O wojnie galijskiej (łac. Commentarii de bello Gallico): Wg wyników badań archeologicznych była to konstrukcja zbudowana z drewnianych belek złączonych wielkimi żelaznymi gwoździami i wypełniona kamieniami i żwirem. Końce belek były na sucho zamocowane do zewnętrznej i wewnętrznej ściany. Czoło było obłożone kamieniami, a do wewnętrznej strony przylegał ziemny (gliniany) nasyp.
* (pl)
|
| has abstract
| - Murus gallicus (z latiny – Gallská zeď) je označení techniky výstavby hradby keltských oppid, kterou popisuje Gaius Iulius Caesar v Zápiscích o válce galské (Commentarii de bello gallico): Všechna galská opevnění jsou postavena asi tímto způsobem: podél obrysu budoucí zdi položí na zem napříč ve stejných vzdálenostech dvou stop a bez mezer trámy, které na vnitřní straně sroubí a prostor mezi nimi vysypou silnou vrstvou hlíny. Na čelní straně opevnění vyloží prostor mezi trámy velkými kameny. Když je vše na místě a dobře drží pohromadě, položí se další vrstva; v té jsou trámy opět stejně daleko od sebe, ale nikoli nad trámy, ale nad kameny nižší řady. A tak se ve stavbě pokračuje, dokud není hradba vybudována do potřebné výšky. Tento způsob konstrukce slouží kráse a pestrosti stavby a hradba nepůsobí neforemně, protože na průčelí valu vznikají dlouhé a rovné linie střídavě kamenů a konců trámů. Konstrukce je však také účelná a při obraně velmi užitečná, protože kamení chrání val před požárem a před beranidly zas dřevěná kostra, která je na vnitřní straně svázána podélnými trámy dlouhými kolem čtyřiceti stop a kterou nelze narušit ani tahem, ani tlakem. Caesarovo pozorování potvrzují archeologické výzkumy. Nálezové situace při nich odkryté dokládají, že vnitřní kamenito-štěrkové těleso hradby bylo zpevněno vnitřní armaturou z vodorovných trámů spojených mohutnými železnými hřeby; konce trámů byly na sucho zazděny do kamenné čelní i vnitřní zdi. Čelo hradby bylo obloženo kameny, k vnitřní zdi přiléhal násep. Tento typ hradby tvoří opevnění oppid nejen v samotné Gallii, kde se s ním setkal Caesar, ale i v širší oblasti západní Evropy. Nejvýchodnějším oppidem, kde byla tato technika k výstavbě hradeb použita, je Manching v Bavorsku. Pro oppida dále na východ, tedy i pro oppida česká a moravská, je však typická hradba tzv. typu Kelheim, kde čelní zeď místo pravidelného střídání obkladových kamenů a konců vnitřních trámů byla v pravidelných, cca 1–2 m rozestupech členěna mohutnými svislými kůly (tzv. Pfostenschlitzmauer), do nichž byly vnitřní příčné trámy ukotveny. Odlišná byla i technologie spojování trámů v konstrukci vnitřního , kde nebyly používány železné hřeby. (cs)
- Murus Gallicus (lat. „gallische Mauer“) ist die Fachbezeichnung der Archäologie für eine bestimmte Konstruktionsweise von gallischen (keltischen) Befestigungsmauern. Der Begriff geht auf eine zeitgenössische Beschreibung entsprechender Anlagen in „De Bello Gallico“ von Gaius Iulius Caesar zurück (Caes. Gall. VII, 23). (de)
- El término muralla gala (en latín murus gallicus) hace alusión a un método de construcción de murallas propio de la Europa Occidental utilizado en los poblados fortificados de la Edad del Hierro y los oppida del periodo de La Tène. Su estructura interior consistía en vigas de madera entrecruzadas transversalmente a intervalos de 2 pies (60 centímetros), reforzadas con maderos longitudinales dispuestos sobre las mismas, y unidos a ellas mediante juntas de rebaje, clavos o púas de hierro a través de agujeros barrenados. Las caras exteriores quedaban reforzadas por un revestimiento de piedra que dejaba a la vista los extremos de las vigas. Esta técnica fue descrita por Julio César en sus Comentarios sobre la guerra de las Galias.Se han hallado unas 30 estructuras de este tipo, principalmente en el territorio de la Galia, aunque también se documentan en los cursos altos del Rin y del Danubio. Destaca el situado en Le Camp d'Artus ("El Campo de Arturo") en Huelgoat, que fue excavado y documentado por Mortimer Wheeler. La muralla gala contrasta con otros tipos de construcciones defensivas, como el , típico de la Europa Central y caracterizado por el uso de postes verticales de madera en la cara externa del muro; y la muralla dacia, donde una doble pared de piedra era reforzada con vigas internas de madera dispuestas horizontalmente. En el oppidum de Manching puede apreciarse una temprana muralla gala reformada en el estilo pfostenschlitzmauer.
* Modelo de un murus gallicus (principio de construcción del muro del castillo en Kempfeld)
* Sección reconstruida de una fortificación celta en
* Reconstrucción en Bibracte de la antigua puerta del Rebout, con un Murus gallicus
* Los restos del murus gallicus de las , de aproximadamente 25 m de alto y ancho (es)
- Murus gallicus or Gallic wall is a method of construction of defensive walls used to protect Iron Age hillforts and oppida of the La Tene period in Western Europe. (en)
- L'expression « murus gallicus » (en français : « mur gaulois ») désigne les remparts gaulois tels qu'ils sont connus par les découvertes archéologiques et par certains textes antiques. Petit rempart généralement sans fossé à l'avant et de quatre mètres de hauteur équipant aussi bien les oppidums que les fermes d'aristocrates. S'ils ont pu poser problème à certains assaillants, on a souvent constaté que leur mise en œuvre relevait plus d'une volonté ostentatoire que d'un intérêt stratégique. (fr)
- Il Murus gallicus è un metodo di costruzione di fortificazioni difensive usato dalle popolazioni celtiche, soprattutto della Gallia (e diffusasi in seguito in buona parte dell'Europa occidentale) fin dall'Età del ferro, per proteggere i loro antichi dunon (chiamati invece oppidum dai romani) del periodo di La Tène. (it)
- De murus Gallicus (Gallische (Keltische) muur) is een bouwmethode voor beschermende muren van walburchten uit de IJzertijd en oppida van de La Tène-periode in West-Europa. Zij werd algemeen gebruikt in het huidige Frankrijk: er zijn daar 24 voorbeelden overgeleverd. Maar er zijn ook Gallische muren te vinden in het huidige Zwitserland, België en sommige delen van de Britse eilanden. Dit type muur is echter zeldzaam in Centraal-Europa. De meest oostelijke vindplaats tot op heden is in Manching, nabij Ingolstadt in Beieren (Duitsland). De Gallische muur van het fort aan zee van Le Camp d'Artus bij Huelgoat werd opgegraven door Mortimer Wheeler. (nl)
- Murus gallicus (z łac. – galijski mur) – typ umocnień, wał obronny wokół oppidum, budowany przez Celtów, głównie na obszarze Galii, a także w Bawarii. Opisany przez Juliusza Cezara w dziele O wojnie galijskiej (łac. Commentarii de bello Gallico): Wszystkie zaś galijskie mury obronne takiej są zazwyczaj konstrukcji. Układa się na ziemi wzdłuż proste i jednolite belki w równych odstępach odległych od siebie na dwie stopy. Wiąże się je od wewnątrz i grubo przykrywa ziemią, natomiast te odstępy, o których mówiliśmy, wypełnia się od przodu wielkimi głazami. Po ich ułożeniu i spojeniu układa się od góry następną warstwę, przy czym również zachowuje się ten sam odstęp, a belki opierają się na sobie, lecz w równych ułożone odstępach poszczególne belki są ciasno powiązane leżącymi pośrodku poszczególnymi głazami. W ten sposób splata się ze sobą kolejno całą konstrukcję, tak długo, aż uzyska się odpowiednią wysokość muru. Konstrukcja ta wcale ładna, zarówno gdy chodzi o wystrój zewnętrzny i różnorodność budulca, dzięki ułożonym na przemian belkom i głazom zachowującym w równych szeregach swój kolejny porządek, jak nadzwyczaj jest odpowiednia do obrony miast, ponieważ przed ogniem chroni kamienna, a przed taranem drewniana zabudowa, której jednolitych belek, nieraz długości czterdziestu stóp, od wewnątrz wzajemnie pospajanych, nie można ani przebić, ani rozerwać. Wg wyników badań archeologicznych była to konstrukcja zbudowana z drewnianych belek złączonych wielkimi żelaznymi gwoździami i wypełniona kamieniami i żwirem. Końce belek były na sucho zamocowane do zewnętrznej i wewnętrznej ściany. Czoło było obłożone kamieniami, a do wewnętrznej strony przylegał ziemny (gliniany) nasyp. Ten typ obwałowania tworzył fortyfikacje wielu oppidów nie tylko w samej Galii, gdzie spotykał się z nimi Juliusz Cezar, ale i w znacznej części zachodniej Europy. Najdalej na wschód położonym oppidum, gdzie ta technika została zastosowana było oppidum Manching w Bawarii. Celtyckie grodziska położone dalej na wschód, w tym oppida w Czechach i na Morawach były budowane wg tzw. typu Kelheim, w którym ściana czołowa zamiast naprzemianległych warstw kamieni i końców belek była wzmocniona regularnie rozmieszczonymi co 1-2 m pionowymi słupami (tzw. Pfostenschlitzmauer), do których były przymocowane poprzeczne belki wewnętrzne. Ponadto do wiązania wewnętrznej konstrukcji nie używano gwoździ.
* (pl)
|
![[RDF Data]](/fct/images/sw-rdf-blue.png)
![[cxml]](/fct/images/cxml_doc.png)
![[csv]](/fct/images/csv_doc.png)
![[text]](/fct/images/ntriples_doc.png)
![[turtle]](/fct/images/n3turtle_doc.png)
![[ld+json]](/fct/images/jsonld_doc.png)
![[rdf+json]](/fct/images/json_doc.png)
![[rdf+xml]](/fct/images/xml_doc.png)
![[atom+xml]](/fct/images/atom_doc.png)
![[html]](/fct/images/html_doc.png)
